Myśli samobójcze. Św. Elżbieta od Trójcy Świętej zmarła w nieludzkim bólu 9 listopada 1906 r. w klasztorze w Dijon. Agonia trwała dziewięć dni. Choroba Addisona, na którą cierpiała od Wielkiego Postu 1905 r., zrobiła wielkie spustoszenie w organizmie, chora nie mogła przełknąć nawet kropli wody.
Witam serdecznie, Myśli i zamiary samobójcze są zawsze niepokojącym objawem, bez względu na ich przyczynę. Część z wymienianych przez Panią objawów wskazuje na depresję, należą tu: poczucie utraty energii, braku perspektyw, narastająca apatia, spowolnienie, bezsenność. Depresja dość często towarzyszy chorobom przewlekłym, a nie leczona - może obniżać skuteczność leczenia tych chorób. Dieta nie wywiera znaczącego wpływu na nastrój. W tej sytuacji potrzebna jest przede wszystkim konsultacja u lekarza psychiatry, który zaproponuje skuteczne leczenie. Obecnie jest Pani osobą pełnoletnią i może się Pani zapisać sama do lekarza. W leczeniu depresji w stopniu umiarkowanym zaleca się leki przeciwdepresyjne oraz psychoterapię. Skuteczna pomoc jest w Pani zasięgu - skoro zdecydowała się Pani na zadanie pytania w naszym serwisie, to jest Pani gotowa na przyjęcie tej pomocy. Nawet najlepsze relacje z rodziną i bliskimi nie zastąpią odpowiedniego leczenia. Serdecznie pozdrawiam
braku osiągnięć). W depresji myśli samobójcze są częstym zjawiskiem. Okres dorosłości przynosi narażenie na kolejne kryzysy psychiczne związane np. z bezrobociem, problemami z bliskimi, utratą (kogoś lub czegoś), a także narastającymi problemami ze zdrowiem. Natomiast proces starzenia się
Ostatnio coraz częściej tak wyglądaszTwoi bliscy często mówią ci, że twoje zachowanie zmieniło się wierzysz, że samobójstwo to jedyne wyjście, kiedy wszystko jest złe?NieZależy od konkretnej osobyChyba takCzy planujesz przyszłość?Oczywiście mam wiele pomysłówRaz to robię, a innym wydaje się, że to nie ma sensuNieIle razy dziennie myślisz o śmierci?Ostatnio jasne kolory przestały cię uszczęśliwiać, wolisz ciemne i czarne jak bardzo jesteś myślisz, że nikt cię nie potrzebujeIle razy w tygodniu spożywasz alkohol / narkotyki?Czy próbowałeś popełnić samobójstwo / poważnie o tym myślałeś?Nigdymyślałem o tymtakJakość twoich studiów / pracy ostatnio znaczenie swojego wyglądu dla sławnych samobójców?Nie, to okropneRaz to robię, a innym współczujęTak, to odważny aktTwoje rzeczy straciły swoją dawną uważasz się za ofiarę przemocy fizycznej lub psychicznej?NieCzasami tak myślęja robięKochasz życie!Wygląda na to, że cenisz swoje życie i wiesz, jak się nim cieszyć. Tak trzymaj! Udostępnij wynik testu, aby pomóc swoim znajomym sprawdzić się również;)Powinieneś bardziej o siebie dbaćPrawdopodobnie czasami doświadczasz bólu tęsknoty i samotności. Ale uwierz nam - jesteś wspaniałą osobą i ktoś Cię kocha! Jeśli Twój stan Ci przeszkadza, konsultacja psychoterapeuty poprawi Twoje samopoczucie. Udostępnij wynik testu, aby pomóc swoim znajomym sprawdzić się również;)Prawdopodobnie konsultacja psychoterapeuty poprawi Twoje samopoczucieNajprawdopodobniej często odczuwasz intensywny smutek, samotność, być może depresję. Ale wiemy, że jesteś wspaniałą osobą i ktoś cię kocha! Jeśli Twój stan Ci przeszkadza, konsultacja psychoterapeuty poprawi Twoje samopoczucie. Udostępnij wynik testu, aby pomóc znajomym sprawdzić się również;)
Czy myśli samobójcze, to grzech? To zależy od kontekstu. Jeśli poważnie myślisz o tym, czy odebrać sobie życie, można by się pochylić nad tym, że jest to grzech i w pierwszej kolejności, należy udać się do psychologa, aby pozwolić sobie pomóc, a następnie do księdza, aby wyspowiadać się z tego grzechu.
Mam 20 lat, jestem studentką, mam kochających rodziców, chociaż nie żyją ze sobą w zgodzie, to potrafią okazać mi miłość. Gdy byłam młodsza moi rodzice chcieli się rozwieść, strasznie przeżywałam tę trudną sytuacje w domu razem z moim starszym bratem, miałam dzięki niemu wsparcie dopóki później się nie ożenił, mimo to w tym okresie pojawiały się u mnie myśli samobójcze (siedząc w kuchni i patrząc się na nóż wyobrażałam sobie jak wbijam go sobie w ciało i jak się wykrwawiam, zastanawiając się czy ktoś by mnie znalazł, czy ktoś by przyszedł na mój pogrzeb, czy komuś byłoby żal). Gdy miałam 8 lat przeżyłam straszną traumę gdyż na moich oczach próbowano zabić mojego ojca, gdyby nie moja babcia pewnie już bym go nie miała, zamiast myśleć trzeźwo i pomóc zaczęłam uciekać i drzeć się jak oszalała. Nie wiem co we mnie wtedy wstąpiło. Później zaczęłam mieć objawy hipochondrii, doszło do tego, że potrafiłam wywołać stan podgorączkowy, cały czas wydawało mi się, że mam zapalenie wyrostka robaczkowego (mimo młodego wieku interesowałam się medycyną, sporo wiedziałam o różnych urazach), dochodziło do tego, że bałam się zasnąć tak bardzo, że dochodziło u mnie do lekkich wstrząsów epileptycznych, nie potrafiłam ich powstrzymać, nikomu o tym nie mówiłam. Później zaczęłam sama z tym walczyć, rodzice ciągle mi mówili, że nie jestem chora, że nie mam objawów wyrostka. I jakoś z tego wyrosłam. W szkole ciągle mi dokuczano, bo miałam inne podejście do życia, inaczej się ubierałam, w podstawówce chłopcy się ze mną bili i rzucali obelgi, dzięki takim doświadczeniom stałam się twardsza no i za taką mnie uważano, nie dawałam sobie w "kaszę dmuchać". W gimnazjum marzyłam o tym, że zmieniając szkołę (przechodząc do liceum) zmieni się także moje życie, że z brzydkiego kaczątka zmienię się w łabędzia, wszyscy uważali mnie bowiem bardziej za chłopczycę niż za dziewczynę, z którą można było się związać. Po przejściu do liceum, niestety pojawiły się problemy w rodzinie, z nikim nie dzieliłam się tym, wszystko zostawało w ścianach domu. Zaczął się alkohol i ucieczka od wszystkiego, zaczęły się myśli samobójcze… Można powiedzieć, że alkohol odciągał złe myśli. Bałam się także zbliżyć do kogoś obcego, bałam się odtrącenia, niepowodzenia i braku odwzajemnienia mojej miłości. Dużo chłopaków zabiegało o mnie, ale wszystkich odtrącałam, dopiero w drugiej liceum znalazł się ktoś, komu zaufałam, niestety źle ulokowałam swoje uczucia. Mimo iż wspierał mnie w trudnych chwilach, był przy mnie kiedy uciekałam z domu, bo nie mogłam wytrzymać krzyków rodziców, niestety później sam zaczął mnie krzywdzić ograniczeniami, odciął mnie od znajomych i przyjaciół mówiąc i wpierając mi, że go zdradzam, doszło nawet do tego, że nie mogłam się odezwać do żadnego chłopaka, a nawet umówić z koleżanką, bo węszył w tym wszystkim jakiś spisek, a ja, żeby go nie ranić, nie wychodziłam nigdzie. Po 1,5 roku rozeszliśmy się, ciągle ze mną zrywał i do mnie wracał, moja cierpliwość miała swoją granicę, poczułam, że znajduję się w chorym punkcie, przez niego także miałam stany depresyjne i próby samobójcze - w zimie chciałam skoczyć do rzeki, ale jakby to powiedzieć on wiedział gdzie mnie szukać i w ostatniej chwili wszystkie moje plany zniwelować. Zaraz po rozstaniu poznałam wspaniałego chłopaka, można powiedzieć, że dla niego trochę przyspieszyłam rozstanie. Był dla mnie prawdziwą ostoją i wsparciem, przy nim nigdy nie czułam się samotna, zawsze mnie wspierał, wtedy wreszcie poczułam, że znalazłam sens i miejsce w swoim życiu. Jeszcze zanim staliśmy się parą miał dziewczynę, zdradził ją ze mną tzn. wyznał mi miłość i powiedział, że może ją zostawić dla mnie, a ja jak to młoda nastolatka, która poczuła się w końcu ważna dla kogoś zgodziłam się. Czekałam na niego dwa miesiące aż rozstanie się ze swoją dziewczyną, później musieliśmy ukrywać nasz związek w szkole, żeby ta dziewczyna się nie dowiedziała, strasznie mnie to dobijało, znowu popadałam w alkoholizm, dochodziło do tego, że piłam sama w domu. Po maturze doczekałam się wolności wyznawania swoich uczuć, ale sielanka nie trwała długo. Po wakacjach chłopak mnie zostawił, przez to że miałam zmienne nastroje, popadałam ze skrajności w skrajność i nie potrafiłam okazać mu uczucia tak, jak on sobie tego życzył, to był straszny cios. Mimo to walczyłam o niego aż pół roku, gdyż wmawiał mi, że nie wie czy mnie kocha, w sumie do teraz mi to mówi, dalej mam z nim kontakt i bardzo go potrzebuję, mimo to on mnie nie chce i woli ograniczyć spotkania po to by móc się uczyć na studia i zając pracą. Zrozumiałam po jakimś czasie, że inne rzeczy są ważniejsze niż ja, także dałam sobie trochę spokoju i już o niego nie walczę, a mimo to cierpię niezmiernie. W tym czasie zaczęły się myśli samobójcze, samookaleczenia (tnę się żyletką) aż któregoś dnia nie wytrzymałam i powiedziałam mamie, że chce iść do psychologa. Chodzę, ale to nic mi nie daje, pani psycholog każe mi iść do psychiatry, ale boje się, że okaże się, że jestem jakaś niepełnosprawna psychicznie i będę musiała przyjmować leki - już wolę skończyć z tym życiem niż się faszerować jakimiś chemicznymi specyfikami. Przez to wszystko zmieniłam się z pogodnej osoby na zrzędliwą i cyniczną. Czy jest dla mnie jakiś ratunek? KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu Profilaktyka udaru mózgu Udar mózgu, inaczej wylew, jest zespołem objawów klinicznych, które wiążą się z nagłym wystąpieniem zaburzenia czynności mózgu. Utrzymuje się on dłużej niż dobę, a u podłoża nie leży inna przyczyna niż naczyniowa. Profilaktyka udaru mózgu w bardzo dużym stopniu pomaga zapobiec jego wystąpieniu.
Jedna z nich jest taka, że samobójstwo jest egoizmem. (Nie. Próby samobójcze i samobójstwa są wieloma rzeczami i ogromem trudnych emocji, ale na pewno nie są samolubne). Samobójstwo to decyzja, która zostaje podjęta w desperacji, poczuciu beznadziei, izolacji i samotności. The Church Without Walls John FennTłum.: Tomasz S. Ostatnio dzieliłem się osobistymi doświadczeniami, a także zadałem pytania dotyczące definicji samobójstwa. Zrobiłem to, ponieważ jedna denominacja uczy, że jeśli ktoś się zabije, to automatycznie idzie do piekła i ta doktryna wpłynęła także na wierzenia innych chrześcijan, którzy pozostają poza tą mojego doświadczenia wynika, że większość chrześcijan ma pytania. Więc poniższe ma nam pomóc przemyśleć to, w co wierzymy i dlaczego tak wierzymy. Przytoczę parę przykładów oraz zadawanych pytań. Kiedy człowiek zaczyna myśleć o samobójstwie, nie czyni tego zdroworozsądkowo. Ma zaburzone emocje a ludzie wokół niego często tego nawet nie dostrzegają. Człowiek może przez lata zmagać się z myślami o samobójstwie, o czym nikt wokół może nie wiedzieć. Czy potępiamy osobę chorą fizycznie?Choroba emocjonalna i psychiczna może być ukrywana przez lata w taki sam sposób, w jaki osoba może ukrywać bóle pleców czy kolan. Po prostu pracuje dalej i idzie przez umiera osoba, która jest fizycznie chora, czy zastanawiamy się wtedy, czy być może trafiła do piekła z powodu choroby? Oczywiście, że nie. Więc kiedy ktoś jest chory emocjonalnie i odbiera sobie życie, dlaczego zastanawiamy się, czy trafi do nieba? Odebranie sobie życia świadczy o chorobie emocjonalnej, więc dlaczego mamy myśleć, że choroba ta automatycznie skazuje go na piekło? Samobójstwo to zabójstwo samego siebie. Czy jest to czyn niewybaczalny, czy też nie?Musimy pamiętać, że Jezus umarł za innych, a nie za siebie samego. Ponieważ zrobił to dla innych, nie mógł umrzeć za siebie samego, co oznacza, że istnieje jeden grzech, którego nie krzyż nie zakrywa – odrzucenie zbawienia jest bluźnierstwem wobec Ducha Świętego, który jest jedynym czynnikiem zbawienia. Odrzucenie Jego dzieła, Jego wysiłków w celu doprowadzenia nas do Chrystusa, odrzucenie Jezusa i starań Ducha Świętego – te rzeczy nie są objęte krzyżem. A to oznacza to, że samobójstwo jest objęte krzyżem. Jeśli znasz kogoś, kto popełnił samobójstwo, czy rozważałeś poproszenie Ojca o wybaczenie mu tego morderstwa, kiedy sam starasz się uporać z własnym przebaczeniem mu tego samolubnego czynu? Ja robiłem to dla znajomych osób, którzy tak zakończyli swoje nie decyduje się popełnić samobójstwa tylko dla jakiegoś kaprysu. To kulminacyjny moment długotrwałych myśli skrywanych głęboko w sobie, przez długi czas. Tak, jak wspomniana ostatnio kobieta, która zaczęła nienawidzić samą siebie w wieku 12 lat. Zraniły ją słowa matki i przyjęła je za prawdę absolutną. Z biegiem czasu myśli i próby samobójcze narastały, doprowadzając ją na skraj przepaści. Teraz, gdy ustaliliśmy, że jedynym grzechem, który posyła człowieka do piekła, jest odrzucenie Jezusa, jakie są praktyczne kroki, aby komuś pomóc? Jak lokalny kościół radzi sobie z kimś, kto ma myśli samobójcze?Nie ma znaczenia, czy uczęszczasz do tradycyjnego kościoła, czy też do domowego tak, jak my to czynimy w naszej sieci, radzenie sobie z kimś, kto ma myśli samobójcze, ma bardzo praktyczny aspekt. Wymaga jednego lub więcej przyjaciół, którzy pomogą mu przepracować przyczyny, korzeń tego, że w taki sposób osoba myśli. Podobnie jak w przypadku osoby cierpiącej na przewlekłą chorobę fizyczną, która wymaga długotrwałej opieki, tak samo choroba emocjonalna może wymagać długiego czasu do wyzdrowienia. A musimy też pamiętać, że jeśli ktoś myśli w poważny sposób o samobójstwie, nikt nie będzie w stanie go przed tym powstrzymać. Osoby, które go kochały, będą musiały sobie radzić z różnymi emocjami, poczynając od gniewu z powodu jego samolubnego czynu, aż do poczucia winy z powodu niedostrzeżenia oznak zbliżającej się tragedii, myśli, ze mogły przecież uczynić coś więcej, aby nie dopuścić do tego, co się stało. Jednak zazwyczaj osoba mająca myśli samobójcze zabije się, gdy zostanie sama – nie mając nikogo, kto mógłby zainterweniować. Niekiedy znakami ostrzegawczymi mogą być mówienie o śmierci lub zajmowanie się tematem śmierci. Takie osoby mają tendencję do wycofywania się z kontaktów towarzyskich, unikania przyjaciół i swoich zajęć. Mają również duże wahania nastroju, zmieniają codzienną rutynę, mają trudności ze spaniem, czują się uwięzieni. Mówią o samobójstwie myśląc, że nie ma innego wyjścia. Znakiem może być nawet to, że ktoś stale upewnia się, że wszystko jest w porządku między nim a jego znajomymi. Mieliśmy sąsiadkę, której za dobrze nie znaliśmy, ale od innych sąsiadów wiedzieliśmy, że jej mąż i dorosły syn, którzy z nią mieszkali, byli agresywni i byli alkoholikami. Praca była dla niej ucieczką, ale gdy odniosła kontuzję, nie mogła już dłużej pracować. Będąc uwięzioną w domu cały czas cierpiała. Jej dorosły syn okradał innych sąsiadów i był agresywny wobec każdego, kto stanął mu na drodze. Gdy jej mąż i syn obaj upijali się, ich bójki słyszało wielu sąsiadów. Policja często musiała interweniować. Wcześniej praca była jej codzienną ucieczką, ale po kontuzji nic jej już nie zostało. Pewnego dnia spotkałem ją, gdy zajmowałem się pracami na swoim podwórku. Podeszła do mnie i zaczęliśmy kurtuazyjną rozmowę. Nagle spytała: „Między nami wszystko jest w porządku, prawda”? Odpowiedziałem, że oczywiście że tak i że się o nich modlę. Podziękowała mówiąc, że też się codziennie modli i odeszła. Pomyślałem, że to dziwne, ale zająłem się swoją pracą. Mniej więcej miesiąc później wyszedłem na poranny spacer i zobaczyłem ambulans podjeżdżający pod ich dom. Kobieta poszła do szopy na podwórku, strzeliła sobie w głowę i umarła. Czy mamy kochać samych siebie?Myśli o samobójstwie są rzeczą osobistą, więc jeśli ktoś o tym wie, często będzie to ktoś z rodziny lub najbliższy przyjaciel. W większości społeczeństw istnieje wiele środków, które mogą pomóc takiej osobie, ale z mojego doświadczenia wynika, że korzeniem takiej sytuacji jest brak poznania absolutnej, bezwarunkowej miłości Ojca. Kluczowe jest tu poznanie i rzeczywiste doświadczanie Go a nie tylko wiedza o tym, zgadzanie się z tym, że Ojciec i Pan ich kochają. W Efez. 3:15-20 Paweł modlił się za nich, aby Ojciec przez Swojego Ducha umocnił ich w wewnętrznym człowieku, aby poznali miłość Chrystusa, która przewyższa wszelkie poznanie – tak powiedział, że – miłość Chrystusa nie można poznać umysłem i trzeba jej doświadczyć. To doświadczenie prowadzi do pokochania samego siebie. Chociaż można by argumentować, że Biblia nie mówi wprost, że mamy kochać siebie samych, to uważam, że jest to oczywiste. Jeśli mamy właściwe zrozumienie, że Bóg Ojciec nas stworzył, wtedy rozumiemy też, że jesteśmy uświęceni i jesteśmy wyjątkowi. To prowadzi do pokochania siebie samego, ponieważ każdy z nas jest wyjątkowy. Życie staje się święte. Poza teologią, posłużę się także faktem naukowym – w czasie walki o zapłodnienie, około 300 000 000 plemników ściga się do jajeczka. Z tej wielkiej liczby to ty wygrałeś! Zastanów się nad tym. Jesteś tym, kto pokonał 300 000 000 i wygrał – jesteś szczególny i warto o siebie zawalczyć. W odpowiednim kontekście osoba może pokochać siebie, uświadamiając sobie jak jest specjalna i wyjątkowa, co jest bardzo uniżającym doświadczeniem. Powinna wtedy z pokorą i wdzięcznością zwrócić swoje serce ku Stwórcy wiedząc, że jest kochana i że jest też bardzo wyjątkowa. Gdy człowiek zostaje przytłoczony ogromną miłością Ojca, wtedy jego myśli o odebraniu sobie życia znikają. Jeśli ktoś wokół ciebie rozważa zakończenie swojego życia, czy mógłbyś pomodlić się o niego własnymi słowami tak, jak modlił się Paweł w Efez. 3:15-20? Aby AOjciec umocnił go przez Ducha jego mocą w jego wewnętrznym człowieku, aby mógł poznać wysokość, głębokość, szerokość, długość i pełnię miłości Chrystusa, która przewyższa wszelkie poznanie, aby prawdziwie doświadczył Jego bezwarunkowej miłości. Więc na koniec – odpowiadając na nasze pytanie – nie, osoba, która popełnia samobójstwo, nie idzie automatycznie do piekła. Nie było z nią emocjonalnie dobrze a jedynie jej osobista relacja z Panem lub jej brak decyduje o jej wiecznym przeznaczeniu. Wiele błogosławieństw John Fenn UFqFY.czy myśli samobójcze to grzech
